Ես արդեն ահագին ժամանակա, որ հարսիս կասկածում էր, բայց չգիտեի ոնց կասկածներս հաստատեմ, որ նոր տղուս ասեմ: Ուրեմն ահագին վախտա երեխեքն ասում են, որ հարսս չի կարում հղիանա, գնացել ենք բժիշկների մոտ, բայց բոլորն ել ասում են, որ թչ մի խնդիր չկա, կարան ունենան, ու ես սկսեցի կասակծել, որ հարսս ա ինքը մի բան անում:
Ուրեմն էն օրը մտելա բաղնիք, ու ես հետևից գնացի, որ տեսնեմ մի բան կգտնեմ, թե չէ, տենց էլ եղավ: Մոտիկացա կախած խալաթի գրպանի մեջ նայեցի ու տեսա, որ էս քոքվածը հակաբեղմնավորիչներա օգտագործում, որ չհիղանա, բայց մարդուն բան չի ասում:
Դու մի էս տականքը ուզումա բեդի երկու կողմն էլ բռնի: Ուրեմն սա համ չի ուզում մարդն իրանից հիաստափվի ու չի ասում, որ երեխա չի ուզում ունենա, համ էլ չի ուզում հղիանա, որ վիդիտելի կազմվածքը չփչացնի:
Բայց միակ փչացածը ինքնա, որ տղուս զգացմուքների հետ խաղումա ու խաբումա: Մենք տնով վախեցել էինք, որ կարողա մի բան էն չի ու չեն ունենա, դու մի ասա էսա տեցն անում: Ես տղուս չեմ ուզում ասեմ, ուզում եմ նախ իրա հետ խոսամ, բայց եթե շարունակեց, հանելու եմ տնից ռադ անեմ:
