Տալս ըն տանիքի փոքր դուստրն է։ Նրա բնավորությունը բավական ընդգծված է։ Հիմնականում մեծ նախանձ կա նրա սրտում, ինչը ոչ մի կերպ կարծես չի անցնում։
Տարիներ առաջ, երբ նույնիսկ ամուսնացած չենք եղել, ամուսինս՝ նրա ավագ եղբայրը, իր սեփական աշխատանքով ստեղծված գումարով քրոջը քաղաք՝ Երևան է ուղարկել, որ կրթվի, ուսում ստանա։ Նա էլ հասել է Երևան, մոռացել կրթվելու մասին, սկսել ակումբներ հաճախլ, ոչ հաճելի շրջապատ է ձեռք բերել։
Հիմա էլ ավարտել է սովորելու չորս տարիները և վերադարձել գյուղ։ Հագուկապով շատ է տարբերվում էստեղի աղջիկներից, էդ էլ քիչ է, նախանձում է, որ ընտանիք ենք կազմել, իսկ նա՝ դեռ ոչ։ Էն օրն էլ լսեմ, որ մորը բողոքում է ինձանից ու ասում՝ գեղացիները՝ նկատի ունենալով ինձ ու իր եղբորը։
Մոռացել է, թե ում շնորհիվ մի քանի տարով քաղաք հասավ։ Էդքան անշնորհակալ չի կարելի լինել, գեղեցիկ բան չի արածը։
